Wat ik zie, maar jij (nog) niet

Er zijn van die momenten waarop ik het gewoon voel: ik kijk naar de wereld met een andere bril dan jij. Niet omdat ik het beter weet, maar omdat ik het anders voel.

Daarom stel ik vragen. Daarom stuur ik zo graag triggers op je af. Triggers die je doen stilstaan, doen doorvoelen. Zonder oordeel, maar met een brandend hart.

En die vragen, die zaten er eigenlijk al lang. Vraagtekens bij de vanzelfsprekendheden. De “zo hoort het”-structuren. De dingen die we collectief niet meer in vraag durven stellen.

Rond de hele COVID-periode begon het te stormen in mij. Al moet ik zeggen dat ik altijd al diegene was met die “waarom?” vragen. Volgens mij heeft mijn mama die vragenregen vaak genoeg mogen ondergaan. Ik was koppig en wat rebels, zeiden ze. Maar misschien was ik gewoon mijzelf.

Ik ben trouwens een Manifesting Generator. Kort samengevat wil dat zeggen dat ik snel voelend ben, vurig kan reageren en niet in één hokje te stoppen ben. Ik ben hier om mijn eigen pad te volgen, om te botsen, om te leren en om te creëren. Het betekent dat ik in mijn buik voel of iets klopt. En als het wringt, dan voel ik dat lang voor het logisch lijkt. En ik moet toegeven, ik herken dat echt zo hard!

Wil je graag je eigen design kennen, dan kan je je chart opvragen via geneticmatrix.com. Ik word er nog zo vaak door gefascineerd!

Maar goed. Toen dus de grote pauzeknop werd ingedrukt in de wereld, werd het ineens stil genoeg om al die vragen luid te horen.

Waarom doen we wat we doen? Waarom moeten onze kinderen verplicht naar school, elke dag, elk jaar opnieuw? Waarom lijken dezelfde bedrijven die ons ziek maken, ook de oplossingen te bieden? Waarom leven we in zoveel stress en noemen we dat “normaal”? Waarom stijgen burn-outs, depressies en medicatiegebruik, terwijl we zogezegd vooruitgaan? Waarom is het “normaal” geworden dat we leven om te werken, terwijl we diep vanbinnen verlangen naar rust, ruimte, betekenis? Waarom draait het onderwijs nog steeds op meten, belonen en bijsturen, maar laat het amper echt ruimte voor voelen, ontdekken, afwijken? Waarom leren we onze kinderen luisteren, maar niet leren vertrouwen op hun intuïtie? Hun lijf? Hun wijsheid?

Ik zie systemen die draaien op gehoorzaamheid, waarbij autonomie iets is dat je moet “verdienen”. Ik zie patronen die we voor waarheid aannemen, omdat we ze al generaties lang niet meer durven loslaten. En ik snap het ook, echt. Het is niet makkelijk om te voelen dat iets niet klopt, zeker niet als iedereen rondom jou blijft meedoen. Twijfelen maakt je kwetsbaar. Iedereen wil erbij horen. Ergens bijhoren. Je wil niet moeilijk doen. En dus zwijg je. Of je duwt het weg.

Want écht voelen? Dat vraagt stilte. En ruimte. En daar hebben we vandaag vaak geen tijd (of toestemming) meer voor. Maar wat als je tóch luistert naar dat gevoel? Wat als je je afvraagt: Wat gebeurt hier eigenlijk écht?

Ik zag onlangs een soort trend op sociale media, waarbij mensen krachtige vragen stelden aan ChatGPT. Eentje bleef mij bij, dus ik stelde hem zelf ook: Stel je zou de volgende generatie en de kinderen die nu opgroeien hun natuurlijke wijsheid willen ontnemen, wat zou je dan doen?

En weet je wat het antwoord was? Een bizar pijnlijke waarheid, want het is precies dat wat we vandaag aan het doen zijn.

Wat als je hen leert gehoorzamen vóór ze leren voelen? Wat als je hun dagen volpropt met instructies, deadlines, schermen en cijfers? Wat als je hun buikgevoel vervangt door regeltjes, hun nieuwsgierigheid door toetsen, hun vrijheid door structuur? Wat als je voeding zo bewerkt dat het vult, maar niet voedt? Wat als de dokters die hen beter moeten maken worden opgeleid in protocollen, maar niet in preventie? Wat als hun stressniveau stijgt nog voor ze volwassen zijn en ze leren dat dat gewoon is? Wat als we een samenleving bouwen waar kinderen leren presteren maar niet leren léven?

Want dat is wat er gebeurt. We zijn het al aan het doen.

En intussen groeit ook iets anders. Die donkere kant. De jaloezie op elkaar. De verslaving aan afleiding. De onverdraagzaamheid. We zeggen dat er een village nodig is om kinderen groot te brengen. Maar eerlijk? We vormen al lang geen echte village meer. We zijn jaloers in plaats van ondersteunend. We stellen de verkeerde dingen in vraag en verliezen ons in eindeloze discussies over bijzaken, terwijl de kern onder onze ogen verdwijnt. We focussen op onbenulligheden en scrollen verder alsof het niets is. En we doen allemaal mee. Ik ook. Want zodra ik mijn gsm open, zie ik een andere wereld. Een wereld vol oordeel, verdeeldheid, schreeuwen zonder luisteren. Gelukkig zit mijn algoritme goed en krijg ik vooral veel baby geitjes en fluffy cows te zien. Maar nu zonder mopjes, dit is ook wat er op onze kinderen afkomt.

En dat raakt.

Ik geloof al een tijdje niet meer dat onze kinderen centraal staan. Ik geloof dat geld al heel lang boven 'gewone' mensen staat. En hoewel welzijn steeds meer bespreekbaar wordt, zie ik zelden dat we echt bereid zijn om iets te veranderen.

Waarom niet? Waarom blijven we verder doen zoals het is, als het zo duidelijk wringt?

Ik wil jou geen angst aanpraten, zeker niet. Mijn doel van dit schrijfsel is je uitnodigen. Ik wil je zo ongelofelijk graag uitnodigen om opnieuw te durven voelen. Niet wat hoort. Niet wat “men” zegt. Maar wat jij, diep vanbinnen, wéét. Wat klopt er écht voor jou? Wat als je lichaam je iets vertelt, nog voor je hoofd het begrijpt? Wat als dat buikgevoel geen twijfel is, maar richting? Want zo werkt het bij mij ook. Vaak voel ik dingen aan lang voordat ik ze kan uitleggen. En ja, dat maakt me soms anders. Soms ook eenzaam. Maar meestal? Meestal voelt het als thuiskomen en ben ik ontzettend dankbaar voor mijn kritische blik, mijn sterk gevoel, mijn kompas!

En je hoeft niet alles te weten. Je hoeft niet radicaal te veranderen. Maar je mag wel beginnen luisteren, schakelen, kiezen. Ook al denkt je omgeving dat het raar is. Ook al past het niet in het verhaal dat je altijd hoorde. Ook al voel je dat het spannend is. Je mag kritisch denken. Je mag traag beslissen. Je mag opnieuw bepalen wat van waarde is, voor jou, voor je kinderen, voor het leven dat je wil leiden.

Want als jij dat doet, geef je onzichtbaar toestemming aan anderen om het ook te doen. En dat, dat is misschien wel het krachtigste wat er is.

Veel liefs,

Julie